غزلواره

به    نام     خداوند   عشق و     داد

که مهرش به  دلها   ما   هدیه    داد

خدایی   که    خلاق   خوی   نکوست

خدایی که  عشق  از  عطایای اوست

خدایی  که  دلسوز و درد  آشناست

خدایی  که همیشه  همراه  ماست

خدایی که جز   ذات  او  هیچ  نیست

خدایی که عزم و فعالش یکی است

خدایی که اوهام از  او  عاجز  است

به هر جا  نشانش  ولی  بارز  است

خدایی که نامش به  جانها  دواست

خدایی  که   مرض    را    شفاست

خدایی که یادش دور است از فهم ما

نه گنجد  به  عقل  و  نه در  وهم  ما

خدایی   که   ما   را  از  خاک  آفرید

و  از  روح  خود    در   گل   ما  دمید

سجود      به     اوج     عبادت   بود

وجودم      مباهات      خلقت     بود

این اٍثر از استاد اشرفی تبریزی به نگارش در آمده است.